خانواده های غربی بازیچه نظام سرمایه داری

روزنامه همشهری؛  گروه خانواده : مهدی اسماعیلی درباره تاثیر این نوع تفکر بر نظام خانواده توضیح می‌دهد: «باورهایی که بر اثر تفکر سرمایه‌داری به وجود می‌آید آفت خانواده‌های غربی است و ساختار خانواده‌ها تحت تاثیر این نوع تفکر، تغییرات شتابزده‌ای را تجربه می‌کنند که نتیجه آن فروپاشی خانواده‌ها است.»
این‌روانشناس و پژوهشگر ادامه می‌دهد: «یکی از این تفکرات، داشتن نگاه مالکیتی به طرف مقابل یا همان «حس تصاحب گری» است. بر این اساس، رفتار زن و شوهر در دوران قبل و بعد از ازدواج متفاوت می‌شود، زیرا زوجین صاحب این نگرش، پیش از ازدواج، برای رسیدن به طرف مقابل، با انگیزه به‌دست آوردن او رفتارهایی سرشار از احترام و توجه از خود نشان می‌دهند اما پس از ازدواج، چون در ذهنشان طرف مقابل را جزو دارایی خود می‌دانند، دیگر انگیزه‌ای برای توجه و احترام به او ندارند.»
اسماعیلی می‌افزاید: «آسیب دومی که تفکر کاپیتالیستی به بنیان خانواده غربی وارد کرده، کالاپنداری و نگرش ابزاری به طرف مقابل است، به طوری که گویی کالایی را خریده‌اند و بدون مراقبت از آن استفاده می‌کنند. یعنی زوجین تا زمانی که فرد مقابل را به‌دست نیاورده‌اند، از آن مراقبت می‌کنند و در تلاشند احساس خوشایندی را سهیم شوند اما به‌محض رسیدن به خواسته خود، طرف مقابل را رها می‌کنند.»
او به وجود حس رقابت در تفکر سرمایه‌داری اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «در مناسبات خانوادگی سبک زندگی غربی یک نوع نگاه رقابتی دیده می‌شود و هدف اعضای خانواده، کسب قدرت و کنترل خانواده و طرف مقابل است و درواقع تلاش می‌کند طرف مقابل را از گردنه خارج کند. در این نوع تفکر، با پدیده برد-باخت مواجه هستیم درحالی‌که در خانواده سالم و به دور از تفکر کاپیتالیستی، شرایط برد-برد در خانواده جاری و حاکم است.»
این پژوهشگر و روانشناس، ارتباطات غیررسمی زوجین غربی را آفت کانون خانواده در این جوامع می‌داند و می‌گوید: «نگرش فردگرای نظام سرمایه‌داری مقید بودن به چهارچوب‌های اخلاقی را نمی‌پسندد و در جامعه غربی به دلیل آزاد بودن روابط خارج از چهارچوب خانواده، فرد دچار احساس سرخوردگی و ناکامی می‌شود.» اسماعیلی ادامه می‌دهد: «او در زندگی مشترک هم نمی‌تواند از این احساسات ناخوشایند جدا شود و از زوج مقابل خود انتظار دارد این ناکامی‌ها و احساسات تلخ او را جبران کند، اما در اغلب موارد، طی مدت کوتاهی، فرد متوجه می‌شود که پیامدهای روابط آزاد در بستر خانواده نیز قابل درمان نیست و به دلیل این که تصویر او از زندگی خانوادگی غیرواقعی بوده، نمی‌تواند نسبت به تداوم و بقای آن متعهد بماند.»
‌